Vücudunuz Hayır Dediğinde + Uyku Kitabı

2 yıldır çektiğim uykusuzluğu bir ben bilirim bir de çocuğu olan herkes :) Solda uyku başlığına tıklarsanız göreceksiniz ki uyku üzerine az okuyup az yazmadım. Her defasında umarım bu son yazı olur dedim, bu sefer halloldu dedim ama her defasında dediğimi yutturdu bana YavruSu.

Bırak-ağlasın, yatır-kaldır gibi yöntemleri tercih etmediğimi ve hatta anti-demokratik uygulamalar olarak gördüğümü yazmıştım. Daha sonra çocuğun ruh sağlığı için de iyi olmadığını okudum. Ama ya benim ruh sağlığım ne olacaktı? İyi uyuyamayınca, bendeki agresif haller de hem benim için hem etrafımdakiler için zararlı değil miydi? Çocuğa belli etmemek için özen gösterseniz bile, çocuklar sizin her halinizden anlıyorlar, stres dedektörü bağlanmış gibiler, mübarek!

Dr. Gaber Mate'nin Vücudunuz Hayır Dediğinde kitabını almış T., geçen gün kütüphaneden. Diyor ki Dr. Mate, modern tıbbın yaptığı sadece semptomları iyileştirmek, oysa beden akıldan bağımsız değildir. Eğer kafanızda çözemediğiniz bir olay varsa (örneğin, ailenizle hayatınızın ilk yıllarında iyi bir bağlanma gerçekleştiremediyseniz, çocukluğunuz stresli geçmişse), bu hareketlerinize de yansır, bazıları etrafındaki insanları sürekli memnun etmeye çalışır, hiçbir şeye hayır diyemezler, bazıları içine kapanır, vs. Netice olarak, içinizde çözemediğiniz her durum bedeninize yansır, bazen basit bir baş ağrısı olarak bazen de kanser gibi ciddi bir hastalık olarak. Bu durumda modern tıp oturup bu ağrılarla, ya da kanserli hücrelerler uğraşır ama bu çözümler aklınızdaki sorunu tedavi etmedikçe ancak kısa süreli olarak etkili olur. O yüzden bedeni ve aklı birlikte tedavi etmek gerekir. Bedeniniz size sinyal gönderdiğinde (baş ağrısı, mide ağrısı, vs. gibi), bu bedeninizin hayır deme yoludur; ne yapıyorsanız, nasıl yaşıyorsanız, nasıl davranıyorsanız bir düşünün ve başkalarını dinlemek için bastırdığınız, içinize gömdüğünüz sesi dinlemeye çalışın. Mesela, çocuğunuzu mutlu etmek adına, kendi mutlu olacağınız şeyleri erteliyorsanız ya da bastırıyorsanız, bu önce sizi sonra da dolaylı olarak çocuğunuzu etkileyebilir.

İşte benim de çözemediğim uyku sorunu bir şekilde hayatımı etkiliyordu. İşin tuhaf yanı, T.'ye göre herhangi bir sorunumuz yoktu ama ben olayı bir şekilde sorunlu yaşıyordum. YavruSu'yu ben yatırdığımda 1,5 saat uğraşının sonunda hala uyumadığında bağrış çağrış odadan çıkıyordum, sonra da mideme kramplar giriyordu. O yüzden genelde T. yatırıyordu, ama her gece onun yatırması da çok içime sinmiyordu. Kitabı aldım okudum ve bir süredir çok mutlu ve huzurlu şekilde uyuyoruz :)) Keşke yavrulamadan önce okusaymışım. Hayatımın bu 2 senesinin akşam saatleri ve hatta gündüz uykuları da düşünülünce epey bir saati daha mutlu ve huzurlu geçebilirmiş.

Kitabın temelde savunduğu 'co-sleeping ve nighttime parenting' (yani birlikte uyuma ve gece ebeveynliği). Biz de YavruSu 3 aylık olana kadar kaçak olarak birlikte uyuyorduk, 3 aylık olduktan sonra resmi olarak birlikte uyumaya başladık ve hala hep-birlikte uyuyoruz ve genel olarak hepimiz bu durumdan çok mutluyuz. Ancak belli şeyler var, örneğin emzirirken birlikte uyuma (ki 20 aylık oluncaya kadar her gece 6-7 kez kalkıyordu, Dr. Sears sayesinde gece uyanmaları 1-2'ye indi), uykuya geçişin çok uzaması (hafta içi kreş dolayısıyla, 10:30, hatta 11, neyse ki haftasonu gündüz uykularını kaldırdı da 8:30'da yatıyor en geç), gece kalkıp oynamak isteme gibi bir sürü ufak tefek sorunlar olabiliyor.

En son, yatağın içinde bir monster olduğunu söyledi ve gece kalkıp çıplak ayağını göstererek "anne, benim bu ayağımı yemesin monster" dedi :) Nerden duymuş olabilir, ne biz bahsettik, ne de bu tarz bir kitap ya da sahne gördü diye düşündüm, açtım baktım Dr. Sears bu konuya bile açıklık getirmiş :) Diyor ki, çocuklar bunları bir yerde görmeden kendileri de hayal edebilirler. Onlara gerçeği anlatırsanız anlarlar. Gerçi ben YavruSu'ya onlar gerçekte yok, bizim hayalimizde olan şeyler dediğimde, bu sefer de onların hayalet olduğunu söylemeye başladı :) Çok ciddi bir korkusu yok, bir yandan da seviyor ve çekinerek de olsa görmek istiyor diye çok fazla üstelemedim olayı...

Herneyse, bunlar ve daha çok çeşitli durumlar için çeşitli önerilerde bulunuyor Dr. Sears ailesi. Güzel olan yanı, 'yatır-kaldır', 'bırak ağlasın' gibi sistematik bir metot veya yöntem önermiyorlar, önerdikleri şey sadece farklı bir bakış açısı; farklı farklı durumlar üzerinden örnekler verip, farklı olaylar için farklı öneriler yapıyorlar. Vakti geldiğinde ya da istediğinizde de yataklarınızı nasıl ayırabileceğiniz konusunda gayet mantıklı ve attachment'ı zedelemeyecek çeşitli önerilerde bulunuyorlar.

Dr. Sears'ların bebek bakımıyla ilgili bir kitabı da var: The Baby Book. Bunu da geçen yıl kreşten ödünç alıp incelemiştim, Yasemin de bahsetti geçenlerde; benim de bebek bakımı kitapları arasında tek geçeceğim kitaplardır Dr. Sears'ın kitapları. Türkçesi var mı, çevirisi nasıldır bilmiyorum ama kesinlikle tavsiye ediyorum.

Güncelleme: Banu yazmış yorumlara sağolsun; "The Baby Book"un Türkçesi Gün Yayıncılıktan "Çocuk Bakımı: Bir Bebek Büyütüyorum" adıyla çıkmış, çevirisi de fena değilmiş, duyurulur.

Emzirme Reformu Anketi

Özgüranne paslamıştı emzirme reformu ile ilgili anketi, geçen hafta yazmıştım aslında ama kalmış draftlerde... 2. dönem burada tüm hızıyla başladı da... Neyse güç olmasın diyerek yayınlayalım bakalım. Bu anketlerden gına geldi mi bilmiyorum ama bir tane daha var, vakit bulunca... :)

(1) Türkiye’de ilk altı ay sadece anne sütü alan bebeklerin oranı sizce yüzde kaç?

Ben'ce %100 :)

(2) Siz bebeğinizi ne kadar süre anne sütü ile beslediniz?

Beslemek derken, sadece anne sütü aldığı zaman kastediliyorsa, ilk 4 ay. Hatta o zaman bile bazen günde 1 öğün mama veriyorduk. Ek besinlere 4 aylıkken anne sütünün üzerine tattırma usulüyle başladık fakat 1 yaşından önce ağzına yoğurt ve cereal dışında bir şey sokmayı pek beceremedik. Şimdi 2 yaşını 1 ay geçti, besleniyor mu bilmiyorum ama halen günde 2 kere meme emiyor (kendisi anne sütü ile beslenebileceğini iddia ediyor, sanırım o yüzden hâlâ doğum kilosunun üç katından 1 fazla :) 

(3) Kaç ay doğum izni kullandınız?

Öğrenci olduğum için resmi izin kullanmak gibi bir durumum olmadı, fakat tam ara tatilin başladığı ilk hafta doğmaya karar vererek bizimle başbaşa geçirdiği süreyi verimli bir şekilde kullandı YavruSu. Ben de ikinci dönem için ders yükümü minimuma indirip başbaşa geçirdiğimiz süreyi verimli hale getirmek için birtakım planlar yaptım ve uyguladım; 8,5 aylık olana kadar rahat ettik. 

(4) Yasal süt izninizi kullanabildiniz mi?

Dediğim gibi, böyle bir iznim olmadı. Aslında bizim okulda hocalar için  'family leave' programı ile doğumdan sonraki 2 sene içerisinde kullanmak üzere 12 hafta anneye, 12 hafta da babaya ya da çocuk bakımından sorumlu partnerlere izin veriyorlar. Süre olarak çok yetersiz olsa da kadın ve erkeğe eşit süre verilmesini çok önemli görüyorum.

(5) Emzirdiğiniz ya da süt iznini kullandığınız için iş yerinde mobbing (tepki, işi bırakmanız için baskı) ile karşılaştınız mı?

İzin gibi bir lüksüm olmadığı için hayır ama evde oturmam konusunda gerek kendi duygularımdan ve hormonlarımdan olsun, gerekse sosyal ve toplumsal mitlerden olsun her türlü baskıya maruz kaldım! Sonuçta direndim ve halen aynı üniversitede öğrenci olarak görev yapıyor, sabırla yaş durumundan beni emekli edecekleri günü bekliyorum :P Bir de mobbing denir mi bilmiyorum ama YavruSu, bir süredir her sabah gerek giyinmek için direnç göstererek, gerekse türlü türlü şirinlikler yapıp memeleri severek beni göndermemek için elinden geleni ardına koymuyor. Neyse ki sabit çalışma saatlerimiz yok da, sabah saatlerimizi karşılıklı ikna becerilerimizi geliştirmek için kullanabiliyoruz.

(6) Bebeğinizi toplum içinde, dışarıda emzirmeniz gerektiğinde sıkıntı yaşadınız mı?

Bu konuda bulunduğumuz eyalette kamusal alanda emzirmek yasalar gereği serbest olduğu için herhangi bir sorun yaşamadım. Türkiye'de de pek bir problemim olmadı. İlk başlarda biraz tedirgin oldum, emzirirken örtmek istedim, ancak sağolsun YavruSu, Nü akımının son temsilcilerinden olduğu için her fırsatta örtüleri çekip memeleri cümle aleme sergiledi :)

(7) Emzirme konusunda desteğe ihtiyacınız oldu mu? Gerek emzirme danışmanlığı, gerekse psikolojik olarak yeterince destek bulabildiniz mi?

Doğum yaptığım hastane ve sevgili ailem, sağolsunlar, her türlü desteği sağladılar. Memeler emilmeye alışık olmadığı için ilk günlerde biraz acı oldu ama hemşirelerin tavsiye ettiği şekilde emzirmeden sonra biraz mememi sıkıp kolostrum denen mucizevi sıvıyı acıyan kısımlara dağıtınca bir şeyciğim kalmadı. Yalnız uyku konusunda bir danışmanım olsa iyi olurmuş, oradan feci çuvalladım :P

(8) Emzirdiğiniz süre boyunca etraftan “sütün yetmiyor, mama ver, bu çocuk meme emmek için çok büyük” şeklinde baskı gördünüz mü?

Gördüm, halen de görmeye devam ediyorum. Annem diyordu ilk başlarda, çocuk aç, doymuyor mama verelim diye; kötü niyetinden değil elbette; üzülüyordu bebiş sürekli ağlayınca. Ben de çok bilgili değildim ve de biraz işime geldi sanırım. Gece 1 öğün o mamayla besliyordu ve ben 22-2 arası 4 saat kesintisiz uyuyabiliyordum (ilk 5,5 ay bizimle kaldı, sağolsun). O zaman için, o uyku, bana her şeyden güzel geliyordu; çünkü, YavruSu 2 saatten uzun uyumuyordu; ve ben uykusuz kalınca ne sütüm oluyordu ne de aksiyonum. O yüzden 1 yaşına kadar günde 1 öğün mama verdik. Aynı annem şimdi de 5 yaşına kadar emzir diye baskı yapıyor, ha bunu henüz çözebilmiş değilim :P

(9) Emzirme Reformu’nu biliyor musunuz? Sizce Emzirme Reformu neden gerekli?

Emzirme Reformu gerçekten çok önemli, çok gerekli; ancak, bir feminist olarak diyorum ki reformla sınırlı kalmayalım, devrimini de yapalım şu işin ve babalar da emzirsin :P Hatta anarşist yanım da diyor ki, herkes emzirsin, topluma yayılsın bu iş. Bu hem anneyi özgürleştirecektir hem de emen çocukları :P Ah, böylelikle herkesin memelerini her fırsatta yoklayan YavruSu'nun hayali de gerçek olmuş olur... yoksa bu, istediği gibi içip yemek isteyen annenin hayali miydi???

Şaka bir yana, önemli bir konu bu. Okumak gerek, bilinçlenmek gerek. Anne sütü şüphesiz çok önemli; ancak, unutmamak gerekir ki, anne sütünden yalnızca yararlı şeyler geçmiyor, pestisitler, dioxin ve diğer tüm zararlı şeyler de geçiyor malesef. Alkol, sigara ve stres bebek için çok zararlı. O yüzden hem beslenmeye dikkat etmek, hem de rahat olmak gerek. Emzirmeyi olmasa da (:P) bebek bakımı işini mutlaka paylaşmak gerek.

Emzirmek ya da emzirmemek ne dünyanın sonu ne de başı... İlk 6 ay, ilk 3 yıl gibi sınırlar koymamak gerekir diye düşünüyorum. Bazı çocuklar daha erken hazır oluyorlar, bazıları daha geç... siz neyin doğru olduğuna çocuğunuzla birlikte, onu gözlemleyerek karar vereceksiniz, bu arada kendinizi de ihmal etmeyin. Tabii ki pozitif düşünmekte fayda var; iyi deyin iyi olsun, sütüm var deyin sütünüz bol olsun ama ne olursa olsun, hep sağlık olsun!

Not: 1) Emzirme Reformu’nu desteklemek için www.emzirmereformu.com adresindeki formu doldurmanız yeterli.

2) Blog anket kanunları gereği benim de bu anketi birilerine pas etmem gerekiyor. Takip ettiğim kadarıyla herkes cevapladı, zaten ben yazana kadar üzerine 3 tur bile atıldı herhalde. Yine de turlar esnasında katılmayan varsa, şimdi tam zamanıdır, buyursun yazsın :)

Makarna nerden geliyor?

Bir akşam yemeği sohbetinde, yediği yemeklerin nereden geldiğini anlatalım dedik. İşte başladık, ıspanak, brokoli topraktan geliyor... yok bunları yemiyor da, biz anlatalım dedik ki belki ilgi duyar da yer (aşırı derecede iyimser anne-baba sendromu :) Neyse, işte o akşam anlattık meyveler ağaçtan geliyor, sebzeler topraktan, vs... Sonra bizimki bu konuyu ilerilere götürüp herkesin herşeyin nerden geldiğini sormaya başladı, hatta daha önce de yazmıştım, 80 kere sormasına, 80 kere çocukların annelerinin karnından çıktıklarını söylememe rağmen yine de kendisinin babasından geldiğini iddia etti! İşin kaynağında o da vardı tabii, kıyamadı çocuk. Neyse, ilk anlattığımız akşam önce yemek konusunda en ilgili olduğu şeyin peşine düştü; hemen sordu: "makarna nerden geliyor?" Biz şaşkın şaşkın bakarken kendisi cevapladı: "tabaktan geliyor" diye :)
Haa dedim tencerede yetişiyor, tabaktan geliyor, seni uyanık seni, makarnayı mideye indirmek için yapmayacağın numara yok :) Makarna olunca "I love sos" deyip mideye indirirsin, sebzeye gelince, ağzından çıkarıp gıdı gıdı yaparsın... Peki, şimdi sen söyle bakalım biz ne yapalım seni? Numaracı :)

Çocuğunuza İngilizce Öğretirken

Çikolatalı Pasta'dan Senem, harika bir seri oluşturdu. Tekdillilik tedavi edilebilir bir hastalıktır diye başladı; ikinci bir dil (İngilizce şart değil elbette, Kürtçe, Zazaca, Rumca, Ermenice, Arapça, Çerkezce, Lazca, Gürcüce ya da hakim olduğunuz herhangi bir başka dil) öğrenmenin yararlarını saydı döktü, ve uzmanlık alanı İngilizce olduğu için bu konuda tavsiye ettiği kitaplar, şarkılar, oyunlar, filmlerden oluşan çok güzel bir kaynak oluşturdu; bkz. İngilizce öğretirken konu başlığı.

Biz de onların tavsiyesiyle tanıştığımız Brown Bear kitabımızı sürekli okuyor, hatta yapıyor ve söylüyor, Pinokyo sarkımızda da dans ediyoruz nicedir :)

Bu şarkı da Senem'in bugünki yazısında bahsettiği Barefoot Books serisinden bir başka kitabın şarkısı; bu sabah YavruSu bıktırana kadar dinletti de paylaşayım dedim ben de. Bu arada en çok sevdiği sahne de tahmin edin ne oldu? Kepçeee! "Bi daa, bi daa! Kepçe beni de yesinnn" diye aynı sahneyi onlarca defa izlettirdi :) O kadar kıyamet koparmaya gerek yokmuş yani, bütün çocuklar seviyormuş :))



*Link için bir kez daha teşekkürler ycurl! Umarım senin güzel düşüncelerin bir gün gerçek olur ve biz de böyle güzel videoklipler ve kitaplar yapabiliriz :)

Kreşe Alıştırma

Su, sosyal bir yavru olmasına rağmen, kreşe alışması çok kolay olmadı. Şimdi çok severek gidiyor ve bazen eve dönmek istemiyor. Çoğu zaman zorla getiriyoruz ama her zaman böyle olmadı tabii ki. Hala da tatil dönüşleri ve dönem sonlarında zorlanıyor biraz. Yine bir tatil sonrası kreşe alışma haftası üzerine yazayım dedim, unutmadan.

• İmkanınız varsa part-time başlamak, hem sizin, hem de bebeğinizin alışmasını kolaylaştırıyor. 

1 saatle başladık beraber, yavaş yavaş kaldığı süreyi artırıp bizim kaldığımız süreyi azalttık. Yavru Su'yla geçirdiğimiz vakitleri artırabilmek için baştan beri her şeyi paylaşıyoruz. Öyle birinin diğerine yardımcı olması gibi bir durum değil, zaten kimin işi ki kim kime yardımcı olsun. Kimse annesinin karnından ev işi, çocuk bakımı vs. gibi şeyleri bilerek doğmuyor. O yüzden de "eşim bana çok yardımcı oluyor tarzı" bir yaklaşıma mesafeli yaklaşıyor ve ciddi ciddi paylaşıyoruz her şeyi. Bazen günü ikiye bölüyoruz, bazen de duruma göre 2şer saatlik shiftler yapıyoruz ama Evren'in söylediğine göre, en azından 3 saat bölünmeden çalışmak gerekiyormuş çalışmanın verimli olabilmesi için. Paylaşma sayesinde hem yavruyla geçirdiğimiz saatleri, hem de çalışma saatlerimizi daha verimli geçirmiş oluyoruz.

• Her aşamayı, her şeyi önceden anlatmak, neler bekleyeceğini bilmesi onu rahatlatıyor. 

Mesela temizlik mi yapacak, söyleyin :P Şaka bir yana, tatil dönüşü, alıştırmak için yine azar azar başlayalım kreşe diye, bıraktığım ilk gün dedim ki, sen bugün burada uyayacaksın, uyandığında ben gelip seni alacağım. O gün, bize bir an önce kavuşmak niyetiyle yemekten hemen sonra yatalım diye tutturmuş. Normalde uyku konusunda fazla 'direngeç' bir tür olduğu için öğretmeni de şaşırmış, hasta zannetmiş :) Ertesi gün dedim ki sen uykudan uyandıktan sonra arkadaşlarınla biraz oynarsın sonra ben gelir seni alırım. Gittiğimde saat 3:30'du ve uykudan sonraki ara öğünlerini daha yeni yiyeceklerdi. Bizimki gelmek istemedi, oynayacağım dedi, ben de bırakıp eve döndüm, sonra tekrar gittim almak için. Kıssadan hisse: anlamaz diye düşünmeyin, çok küçük yaşta bile anlıyorlar, kelime kelime olmasa da sesinizin tonundan, tavrınızdan her şeyi anlıyorlar. Tavsiyem, bırakmadan önce mutlaka anlatın; kreşe gideceğiz, birbirimize sarılıp öpüp bay bay diyeceğiz, sen orada arkadaşlarınla oynayacaksın, uyandıktan sonra bahçeye çıkacaksın, sonra ben gelip seni alacağım, eve gelip oynayacağız, vs. diye aşama aşama anlatın her şeyi.

• Ortama alışana kadar yanında kalmak herkes için ayrılma faslını kolaylaştırıyor. 

Ayrılıkları kısa kesmekte fayda var, sizin arkanızdan hemen susuyor zaten diyorlardı. Ben de ilk zamanlarda, ağlarken bırakıp çıkıyordum ancak hiç içime sinmiyordu. Artık 45 dakika da olsa yanında kalıyoruz. Bu sırada öğretmeni ve arkadaşlarıyla konuşuyoruz, hatta oynuyoruz; çocuklar çok seviyor zaten oynamayı, hemen yanımıza geliyorlar, YavruSu da genellikle hızlı bir şekilde adapte oluyor. Ama bazen hiç kucağımızdan inmek istemiyor. Sürekli konuşuyoruz o zaman, neler olacağını anlatıp onu rahatlatmaya çalışıyoruz. İkna olduğu ya da tamamhoşnutolmasamdaburadakalmayıkabulediyorum bakışı fırlattığı zaman bay bay deyip çıkıyoruz.

• Kreşe resimlerinizi, sevdiği müzikleri ve sevdiği bir oyuncağını götürebilirsiniz. 

Bunları kreşten söylediler. Güvenlik oyuncağı diyorlar aslında ama bizimkinin sabit bir oyuncağı yok, her seferinde farklı bir oyuncağını götürüyor, yine de iyi oluyor, uyurken ona sarılıp uyuyormuş. Bir de gün içerisinde özledikçe gidip bakabilsinler diye her çocuğa ait bölümler yapmışlar duvarlarda, ailelerinin resimleri asılı. Ayrıca kitaplıkta da daha geniş ailelerini ve ev hayvanlarını da içeren resimli kitapçıkları var, istedikleri zaman bakıyorlar. Sevdikleri müziklerden 2 tane de CD hazırladık götürdük, severek dinliyorlarmış.  

• Evde kreş ve arkadaşları hakkında sohbet edip oyunlar oynanabilir. 

Her gün soruyoruz, bugün ne yaptınız, nasıl geçti diye, o da anlatıyor dilinin döndüğünce :) Tek tek arkadaşlarını soruyoruz, bazen de onları oyunlarımıza katıyoruz, legolardan tahterevalli yapıp çiçekleri arkadaşları yapıp bindiriyoruz, ya da kitaplarda figuran rolleri veriyoruz arkadaşlarına :)) Bazen de kreşte öğrendiği şarkıları söylüyor, dans ediyoruz birlikte.

• O kreşteyken sizin ne yaptığınızı bilmesi de kendisini iyi hissettiriyor.  

Yavru Su bilmediği şeylerden tedirginlik duyabiliyor. Sen kreşe gideceksin, anne ve baba da okula gidecek deyip duruyorduk, tabii onun için bir anlam ifade etmiyordu. Bir gün T. onu bizim laba getirdi, beni çalışırken gördü ve o gün bugündür "anne/baba okula gidecek, ders çalışacak" kalıbını içi rahat bir şekilde söylüyor. 

• Yurtdışındakiler, anadilinde en çok kullandığı kelimelerden bir sözlük hazırlayabilirler.   

Bunu da kreşten istemişti öğretmenleri. Alışma döneminin üzerine bir de anlaşılmama durumu eklenmesin diye sözlük hazırlamıştık; okunuşlarını da yazdık ki söylediği zaman saatlerce ne anlama geldiğini aramasınlar diye. Dil sorunu kısa sürede halloluyor gerçi ama ilk hafta için ya da uzun yaz tatili dönüşlerinde alışma süresi için iyi oluyor.

Son durumda, özellikle tatil dönüşlerinde biraz problemli olsa da, genel olarak çok seviyor, hatta bazen eve gelmek istemiyor. Bu da bizi mutlu ediyor, ondan uzakta geçirdiğimiz vakitlerde, aklımız daha az onda kalıyor.

Siz neler yapıyorsunuz kreş, oyun grubu ya da düzenli olarak gittiği bir yere alıştırmak için?

Duyduk duymadık demeyin, pekmezinizi kar'sız yemeyin :)

Evet çıktı, Bir Kar Masalı çıktı :) Duymayan kalmasın! Hani OIP vardı ya, bizim ninnimizi renklendirmişti; resimler çizmişti birbirinden güzel, şimdi de bir çocuk masalıyla karşınızda, yine birbirinden sıcak, birbirinden güzel resimleriyle :) Masalı, Esra Özlem yazmış, OIP resimlemiş ve dahası, Özgür Anne de eklenmiş bu projeye ve Türkçe içerikli ilk çocuk masalı uygulamasını yapmış iPad için. Bir Kar Masalının iPad uygulaması için buraya tıklayınız. Yakında iPhone ve iPod Touch uygulamaları da çıkacakmış ve de İngilizcesi; takipte olunuz.


Biz hemen indirdik ve izledik, yani okuduk, resimlerine baktık, animasyonlarını izledik ve dinledik. YavruSu iPad masallarını çok seviyor zaten; babası seslendirmişti bir tanesini önceden; bunu görünce biraz şaşırdı :) Seslendirme çok güzel olmuş. Erkek çocuk sesini bile yapmış Özge Çatıkkaş, sesine sağlık :) Animasyonlar, çizimler, sözler, her şey çok güzel olmuş, çok! Birlikte yapılan işleri çok severim zaten; o yüzden ekstra 'torpilli' bu masal gözümde ;) Nice güzel projelere :))

Havlular nerde yaşıyor?

Julia Donaldson ve Axel Scheffler'ın Snail and the Whale kitabını okuyorduk. Orada balina, sürat teknesiyle dolaşan insanlar yüzünden yönünü şaşırıp karaya çıkıyordu. Ben de anlattım, balinalar denizde yaşar, karada yaşayamazlar diye. Neyse salyangoz yardım etti de geri döndü yaşam alanına, biz de çok sevindik :)

Ertesi gün, çamaşırları katlıyorduk birlikte, bizimki hemen sordu: "Havlular nerde yaşıyor anne?" Ben de dedim ki bizim evimizdeki havlu popülasyonunun yaşam alanları çok çeşitli: bir kısmı çekmecelerde yaşıyor, bir kısmı hurçlarda, bazıları banyoda bizim yıkanmamızı bekliyor, biz yıkanınca sevinip sarılıyorlar bize, 'oh mis' diye. Bazılarının işi zor, yoğurt mayalanırken onu beklemeleri gerekiyor, iyice etrafını sarıp 7 saat boyunca nöbet tutuyorlar başında. Kimisi sadece yazın ortaya çıkıyor, kış uykusuna yatıp deniz zamanında cıvıl cıvıl seriliyorlar kumlara :) Ah şimdi farkettim de, bir su-kuşu olarak pek özlemişim bu kum-kuşu havluları...

Bu arada hemen sormalıyım, sizin havlularınız nerde yaşıyor? Sincapların yalnızca bizim evimizin karşısındaki ağaçta yaşadığını düşünüyor bizim yavru Su :) Siz söyleyin de anlatayım, havluları yalnızca bizim evle sınırlı sanmasın. Dışarıda hep kağıt 'havlu' var çünkü, anlatayım da, havlularımıza sahip çıksın; onca türün arasında bir de havlu türü yok olmasın, dolaylı da olsa yaşam ağacına destek olsun...