Abla olmak kolay değil!

Herkes doğal olarak kardeşli hayatın nasıl gittiğini soruyor. Bir numaralı soru da, kıskançlık meselesi. Bitti gülüm, zaten bizde hiç olmamıştı, kardeş kıskançlığı da nedir ki demiyorum elbette; çünkü, bilen bilir, bu mesele bitmez. Hatta kökleri öyle eskilere dayanır ki dinozorların ölümüne sebep olan meteorların dünyanın kardeşi olan gezegenler tarafından fırlatıldığına inanılır :P Tamam biraz abarttım ama gidin Osmanlı'ya bakın, var mıydı kardeşlerini boğdurtmayan padişah! Hadi o kadar eskiye gitmeyin, benim çocukluğuma inin, yaşasın kız-erkek eşitliği diyerek, kardeşimin altının açıldığı bir vakit pipisini kesmeye kalkmışım mesela. Daha o zamandan belliymiş feminist olacağım, hehehe :) Şaka bir yana, babaannemin kardeşimin pipisine gösterdiği özel ilgiyi kıskanmış ve pipi giderse eşitlik sağlanır diye düşünmüşüm herhalde çocuk aklımla. Neyse ki babaannem bizde fazla kalmamış ve kardeşimin pipisi kurtulmuş.

Bizim kuzu Mi'de de var elbette ama allahtan ortada pipi yok :P Gerçi kuzu Mi, kıskançlık krizlerini kardeşine değil, bize yöneltiyor. Tabii, en çok da bana. Neyse ki benim de pipim yok :P

Şaka bir yana, diyeceğim o ki, tabii ki bizde de oldu kardeş kıskançlığı olayı. İlk 3 hafta epey bir zor geçti. Ben emzirirken o da mutlaka kucağımda olmak istiyor, kucağıma gelemeyince tepeme çıkıyordu. Hatta bazen o da emmeye çalışıyor ama emme eylemine pipetten çekmek gibi yaklaşınca beceremiyordu. Ve olan oldu, sihirli değnek değmiş gibi tüm krizler 3 haftada geçti. Zaten alışma süresi 3 hafta imiş. Bir alışkanlık edinmek istiyorsanız, 3 hafta aralıksız yapınca, sonra doğal olarak geliyormuş gerisi. Burada tabii ilk 3 hafta ne kadar çok çaba harcadığımı, büyükle geçirdiğim zamandan kısmamak için insanüstü, belki bir miktar annealtı ama, ciddi bir performans gösterdiğimi belirtmeden geçemeyeceğim. Ve tabii ki sağolsun bunların hepsi annem sayesinde oldu. Bizimle kalmasaydı ne yapardım bilemiyorum.

Neyse ki, 3 hafta geçtikten sonra kardeşli yaşama epey uyum sağladı mimi. Ve fakat birileri evimize gelip kardeşe fazlaca ilgi gösterdiğinde ayarlar bozuldu tekrar ara ara. Sonra 3 hafta boyunca misafir çağırmak zorunda kaldık :P Yok, şaka ama bir şekilde ona da alıştı. Ebeveyn kitaplarını okumuş gibi, arkadaşlarımızın 'olumsuz' davranışlarını "ignore" ediyor, görmezden geliyordu. Şimdi çoğunlukla kendinden beklediğimizden çok daha olgun davranıyor amma velakin arada arızaya bağladı mı da fena oluyor.

Örneğin dün okuduğum kitapta ten temasının (skin-to-skin) bebekler üzerindeki pozitif etkilerine dair öyle güzel şeyler yazıyordu ki dayanamadım kuzu Mi evdeyken, artık ne cesaretse bendeki, cancino'yu aldım çırılçıplak soydum ve t-shirtümün içerisine yerleştirdim. Üzerine de sling taktım. O orda gerçekten de öyle mutlu oldu ki enerjisi bana bile geçti; hay geçmez olaydı. Abla kişisi önce sordu, soruşturdu, baktı, etti ve fakat hiçbir şey söylemedi. Sonra da hiç olmadık bir yerden kavga çıkardı. Vay efendim neden bebeklerini içeriye kaldırmışız. Bebekleri getirdik, yok! Odasını salona taşıdık, yok! Hiçbir şey fayda etmedi, ufak çapta kıyamet koptu. O ara Şirince'ye mi kaçsam ne yapsam diye düşünürken, çığlıklarla kendime geldim. Aman ne ağlamak, ne ağlamak! Duyan çocuğa işkence yapıyoruz sanacak. Tabii ki bana kızıyor, ben de pardon hemen getireyim falan diyorum salak gibi, meğer babası kaldırmış içeriye. Dedik baba kaldırmış ama o yine de eline geçeni bana fırlatıyor. Bir yandan da yavaş yavaş soyunuyor. Ben anladım tabii ki derdini. Hemen gittim bebişi giydirdim, sonra bizim nüdist Mi'yi aldım kucağıma, t-shirt'ümün içine soktum. Anında yatıştı.

Canım ya, sonra da burnunu çeke çeke yemeğini yedi. Bir yandan diyorum söylese, ben de istiyorum dese ama öyle gururlu ki demiyor, hiçbir şey söylemiyor. Yalnızca bir kardeş daha istiyorum dedi. Hayırdır, ne kardeşi, artık benden geçti, ikinizle zor başa çıkıyorum, büyüyünce sen doğurursun artık dedim. Ben anne değil abla olmak istiyorum diye bir posta da onun için ağladı. Dedim herhalde kardeşini şutlayacak evden, onun yolunu yapıyor. Ya da hoşuna gitti cıngar çıkartmak, malzeme çıkar diye başka bir kardeş istiyor. Konuştukça anladım esas nedenini, bizim mimi, meğer kardeşinin de abla olmasını istiyormuş. Ben çektim o da çeksin hesabı herhalde. Adil kızım benim :P Arkadaşı geçenlerde Skype'tan görüşürken "abla olmak nasıl bir duygu?" diye sorduğunda da "kolay değil" cevabını verip içimizi burkmuştu zaten.

Bana iyi ders oldu ama bu! Nasıl kardeşleri ayırırsın! Daha doğrusu çıplak olmayı deli gibi seven, giyinmeye ebeveyn zoruyla 3 yaşından sonra başlayan, hala yatarken cıscıbıl soyunan bir abla varken etrafta, ne cesaret kardeşi soyarsın, bir de içine koyarsın! Ben de tuttum ikisini birden soydum, başucuma koydum. E benim neyim eksik deyip soyundum girdim aralarına, bir kolumda birisi, diğerinde ötekisi mışıl mışıl uyuduk. Sonra neyse ki gece içimdeki Türk annesi uyandı da, hepimizi giydirdi bir güzel. Üşürüz müşürüz alimallah! Adil olacağız diye de hasta olmaya gerek yok di mi ama :P